Мы ўсясьвету кляліся з рудых багавінаў,
што жанок водар знаем і знаем смак вінаў,
заірдзелых барвянам салодка-гаркотным...
Мы ж ня зналі нічога ў нікчэм’і маркотным.
О відзежныя целы ценяў, едных гульнёю!..
О відочныя цені зьнітаваных маною!..
Агаліся, расстанься зь несампраўдным, чаканьне!
Расшпіліся, распранься перад вочмі, каханьне!
Перад душамі ж зьнікні, усмактаўшыся ў сутвы!
Я – акрутай нясьмелю... Ты ж – пакутай прысутны...
Ты – шчасьлівы пакутай, ты – пакутай пражыты.
А яна – кроў у венах, і яна ж рве нам жылы!..
11.IV.2004.
|
|
